เมื่อความรักใด้เข้ามาอยู่ในเกาะแห่งใหม่ก็พบว่าเกาะนี้ช่างอุดมสมบูรณ์เสียจริง
มีไม้ให้เธอสร้างบ้าน มีอาหารให้กินและมีทุกอย่างที่เธอต้องการ ไม่นานเธอก็หลงรักเกาะนี้
เธอคิดว่าเกาะคงรักเธอเช่นกัน ทุกวัน เธอจะเดินไปที่ริมหาดด้วยหัวใจเบิกบานแลัวหันกลับมา
ตะโกนบอกเกาะ ว่า"ฉันรักเธอ"
แต่เกาะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก...เกาะอยู่ใน ฐานะผู้ให้เท่านั้น
แล้ววันหนึ่งความรักก็พบว่าเกาะไม่ได้ทุกอย่างกับเธอคนเดียวเท่านั้น
ทั้งความรวย ความเห็นแก่ตัว ความเศร้า ความสุข ต่างก็ได้รับสิ่งต่างๆ จากเกาะเหมือนๆ กัน
"เกาะนี้ช่างสมบูรณ์เสียจริง" ความรวยรำพึง
"ฉันจะกอบโกยให้มากที่สุด"ความเห็นแก่ตัวคิด
ส่วนความสุขไม่คิดอะไรเลยเขามีความสุขกับสิ่งที่ได้รับไปวันๆ
..และแล้วความเศร้าก็โคจรมาพบความรัก
"เธอมันโง่...สิ่งที่เธอทำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ดูอย่างฉันสิ ไม่เคยได้ รับความรักจากใครเลย" พูดแค่นี้แล้วความเศร้าก็เดินร้องไห้จากไป
ความรักรู้สึกสับสน น่าเสียดายที่เกาะนี้ไม่มีความเข้าใจอาศัยอยู่ด้วย
ไม่เช่นนั้นคงมีใครอธิบายสิ่งต่างๆ ให้ความรักเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เจ้าของเกาะ และเกาะรักเธอไม่ได้
เธอร้องไห้ มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับความรัก เธอได้ให้กำเนิดความริษยา และความโกรธ
สร้างความปั่นป่วนไปทั่วเกาะ สถานการณ์แย่ขึ้นจนถึงขีดสุด
มหันตภัยของชาวเกาะก็เกิดขึ้น
"ความเสื่อม"นั่นเอง....
แล้ววันหนึ่งก็มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม
วัฎจักรทั้งหมดก็เวียนอีกครั้ง ไม่มีใครช่วยความรักขึ้นเรือ.....
เงาของใคร บางคนพายเรือมาแต่ไกล...เวลา นั่นเอง
"มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง"
"ไม่...ฉันไม่ไปแล้ว..ฉันจะตายที่นี่...ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิด กับฉันอีก..." ความรักพูดทั้งน้ำตา
เวลาถอนหายใจ แล้วตอบว่า
"มันเป็นเช่นนี้เอง ตั้งแต่ก่อนจักรวาลจะเกิดมีเพียงฉันและความว่างเปล่า เท่านั้น ฉันอยู่มานาน รู้เห็น ทุกอย่าง ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกว่าทำไม แต่...ความรักเอํย เธอไม่เคยสังเกตบ้างหรือว่า ความทุกข์คือเงาของเธอ"
ความรักก้มมองเงาของตัวเองแต่เธอไม่สามารถเห็นอะไร
"ฉันไม่ใช่พระเอกของเรื่องหรอกนะ ฉันมีหน้าที่พาเธอไปส่งยังเกาะที่ใกล้ที่สุดเท่านั้น รีบขึ้นมาเถอะ ฉันต้องไปช่วยคนอื่นอีกเยอะ"
ความรักจำใจขึ้นเรือจนมาถึงเกาะ
"แล้วเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง" เวลากล่าว
"แต่ฉันไม่อยากเจอคุณอีก"
"พยายามค้นหาต่อไปเถิดเมื่อเธอกลายเป็นความรักที่แท้เมื่อไรเราจะไม่เจอกันอีก"
"ทำไมหละ"
"เพราะรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา"
ว่าแล้วเวลาก็พายเรือจากไป วัฎจักรดำเนินไปตามทางของมัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น